Μοντερνες φυλακες

Περπατω αναμεσα σε παρκαρισμενα αυτοκινητα και υπολλειματα πεζοδρομιων. Που και που συναντω και καμια λυποφυλλη νερατζια να μου κλεινει το δρομο.
Στεκομαι μπροστα απο τη βιτρινα ενος παιχνιδαδικου και αναβω ενα τσιγαρο την ιδια στιγμη μια χοντρη σταλα νερου με κανει να θυμηθω τα πλαγια βηματα που καναμε στα πεζικα οταν ειχαμε καταταγει.
Κοιταω να επιβεβαιωθω πως προκειται για κλιματιστικο απο καποιο διαμερισμα και τοτε το τσιγαρο εισπρατει τη δευτερη χοντρη σταγονα. Το πεταω και κοιτω καθ'υψος την πολυκατοικια. Στον δευτερο στεκεται ενας παπους. Δειχνει να ψαχνει κατι, μαλλον τον οριζοντα. Απεναντι μια μανα με τη σκουπα ανα χειρας τραβαει ενα πιτσιρικι το οποιο γκρινιαζει, μεσα στο διαμερισμα.
Στο ισογειο του κτηριου βρισκεται ενα καφενειο. Καμια 20αρια μεσηλικες και ηλικιωμενοι ανδρες παιζουν χαρτια, ταβλι και βλεπουν τηλεοραση. Για αλλη μια φορα μου ερχονται εικονες απο τη θητεια μου στο στρατο...ΚΨΜ, θαλαμοι και αναμεσα τους λογης λογης χαραχτηρες να κινουνται σιωπηλα. Ενας τυπος γυρω στα 50 κουστουμαρισμενος και κρατωντας ενα χαρτοφυλακα με προσπερναει και βγαζοντας τα κλειδια του στεκεται στην προθηκη της πολυκατοικιας και με κοιταει. Απαντω στο βλεμα, ανοιγει την πορτα και μπαινει μεσα βιαστικα. Τσεκαρω τα μουτρα μου στη τζαμαρια, μαλλον θελω ξυρισμα.
Προχωρω προς το παρκο στο βαθος. Μια γυναικα με ρωταει για ενα δρομο. Της δειχνω προς τα που να παει και τις λεω να ξαναρωτησει. Τουλαχιστον εδω σου χαμογελαει και καποια γυναικα. Αρα ειναι καλυτερα απο το στρατο.

Η ζεστη ειναι αποπνυχτικη σημερα, μινι καυσωνας ειπαν. Δηλαδη ο κανονικος πως ειναι; Ενα παπι με σακατεμενη εξατμιση ξεσηκωνει τα περιστερια του παρκου. Ηταν αναγκη να ρθουν προς τα πανω μου; Κολοζωα...ιπταμενα ποντικια. Διασχιζω το παρκο, αριστερα και δεξια του πεζοδρομου παγκακια με γερους που και που καποια κυρια απο την Αν. Ευρωπη συνοδευει ενα παπου ή μια γιαγια. Στην εξοδο του παρκου μια παρεα κοιλαραδων με λιγδιασμενα μαλια και ελαφρα ξεχασμενο νυχακι στο μικρο δακτυλο τσεκαρει τους περαστικους. Παντα μου αρεσε να περναω αναμεσα απο τετοιες παρεες. Δε γνωριζω αν αυτο θα το ονομαζε ενας "επαγγελματιας"συμπλεγμα αλλα παντα ηθελα να διασπω εστω και με το βηματισμο μου αυτες τις συμμοριες. Τι το θελα ομως. Μεσα σε δυο δευτερα φτανει στα αυτια μου μια εξελληνισμενη προφορα.
-Καλησπερα θα μπορουσαμε να δουμε καποια ταυτοτητα; Μια χαρα σκεπτομαι ειναι ευγενικοι τουλαχιστον. Ψαχνω στην τσαντα μου, ψαχνω στις τσεπες. Τζιφος, θα βολοδερνει σε κανα τραπεζι η πανω στο ψυγειο.
-Εεε...την εχω ξεχασει.
-Τωρα εγω αν σε παω μεσα θα ειμαι ο κωλομπατσος;
-Τι να σας πω...Μα τι του λεω ο μαλακας.
-Τελοσπαντων δε γινεται να κυκλοφορουμε χωρις ταυτοτητα.
-Εχεται δικιο. Χαμογελαω.
-Την αλλη φορα με ταυτοτητα νεαρε.
-Βεβαιως.

Φτανω απεναντι στη σταση και περνω το λεωφορειο. Νυσταζω τρελα και εχω την εντυπωση πως βρομοκοπαω ιδρωτα. Κοιταω την κινηση απο μεσα, αυτο με ξυπναει παντα. Κατεβαινω, ξαναστηριζω για 20η φορα την τσαντα στον ωμο μου και περπατω γρηγορα. Αριστερα μου προσπερνω μια νεοδμητη πολυκατοικια. Εκει βρισκοταν ενα εριπωμενο σπιτι με κορομηλιες στην αυλη του. Οταν ειμασταν πιτσιρικια μπουκαραμε συνεχεια εκει μεσα. Φυσοκαλαμα, νερατζοπολεμο και πολυ κορομηλο, τα ειχαμε τσακισει. Ωραια ειναι η καινουργια πολυκατοικια παντως, οροφοδιαμερισματα...μια χαρα. Αυτα ειναι σπιτια σκεπτομαι και στο καπακι μου ερχονται τα λογια του πατερα μου τοτε που στα 12-13, δε θυμαμαι ακριβως, του ειχα πει κοιτωντας μια πολυκατοικια. Ωραια δεν ειναι αυτη; Για να ερθουν τα λογια του και να τη γκεμισουν. Τι ωραια; Οι πολυκατοικιες ρε ειναι μοντερνες φυλακες.
Μπαινω στο δωματιο μου, ακουμπω τη τσαντα και βγαινω στο μπαλκονι. Κοιτω κατω, απεναντι και στον ουρανο. Πουθενα ο οριζοντας...