Η συλλογικότητα του imc thessaloniki δημιουργήθηκε το Σεπτέμβριο του 2001 και από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ξεκίνησε να διαχειρίζεται την ομώνυμη ιστοσελίδα. Την ίδια χρονική περίοδο δημιουργήθηκε και το imc Athens. Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν επιλέχτηκε ένα κεντρικό imc για όλη την Ελλάδα αλλά δύο, ήταν η πεποίθηση πως τα ζητήματα και οι δράσεις που πραγματοποιούνται στον κάθε τόπο μπορούν να αναδειχθούν καλύτερα από τους ανθρώπους που τα προκαλούνε, αλλιώς υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να διαμεσολαβηθούν. Έτσι λοιπόν, η συλλογικότητα του imc στη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε από άτομα που ήδη δραστηριοποιούνταν σε τοπικές δράσεις αντιεξουσιαστικού κυρίως χαρακτήρα, συμμετείχαν από πριν σε διάφορα αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα και συλλογικότητες, όπως επίσης πλαισιώθηκε η ομάδα και από ανεξάρτητα άτομα. Βασικό χαρακτηριστικό και θεμελιακή αρχή της σύστασης της ομάδας ήταν ότι πρώτα από όλα είμαστε διαδηλωτές ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, και έπειτα μέλη της ομάδας αντιπληροφόρησης. Αυτό σημαίνει πως προτεραιότητά μας είναι να δημιουργούμε και να συμμετέχουμε ενεργά σε δράσεις στο πραγματικό χώρο και χρόνο, και έπειτα, εάν το κρίνουμε σκόπιμο, να τις μεταφέρουμε στον ψηφιακό χωροχρόνο του διαδικτύου. Αρχή που αναφέρεται φυσικά σε όλα σχεδόν τα imc, αλλά που γνώμη μας είναι ότι λίγες φορές εφαρμόζεται στην πράξη.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Τα indymedia εμφανίζονται για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1999 στο Σηάτλ, στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (Π.Ο.Ε.-W.T.O.). Ήταν η απάντηση στην ανάγκη των διαδηλωτών για μια διαφορετική από τα κυρίαρχα media, ανεξάρτητη, από τη βάση κάλυψη των γεγονότων αντίστασης. Επίσης, εξαρχής διακήρυξαν τον μη εμπορευματικό και μη εταιρικό χαρακτήρα τους. Η λειτουργία τους βασίζεται στην αμφίδρομη, άμεση - στο βαθμό που το επιτρέπει το διαδίκτυο - «επικοινωνία» και ανταλλαγή πληροφοριών. Τέλος, δομικό τους χαρακτηριστικό αλλά και στόχος ήταν ότι μπορούσαν να διαδοθούν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Κάθε ομάδα που συμφωνούσε με τα παραπάνω, αρκετά γενικόλογα είναι η αλήθεια, χαρακτηριστικά, μπορούσε να ενταχθεί στο δίκτυο, ιδρύοντας ένα τοπικό imc. Έτσι λοιπόν μέσα στο 2000 δημιουργούνται περίπου 25 τοπικά imc, τα περισσότερα εκ των οποίων στις ΗΠΑ, αλλά και τα πρώτα στην Ευρώπη. Σήμερα το παγκόσμιο δίκτυο των Indymedia έχει γιγαντωθεί σε βαθμό που αριθμεί πάνω από 150 τοπικά imc.
Η δικιά μας πρώτη επαφή με το δίκτυο των indymedia έγινε το καλοκαίρι του 2001 στις διαδηλώσεις στη Γένοβα. Τότε ήταν ακόμα στην άνοδό του το λεγόμενο «κίνημα αντιπαγκοσμιοποίησης» και, αρκετά ρομαντικά, θα λέγαμε ότι έπνεε στην Ευρώπη μια αύρα ενθουσιασμού για τις καινούργιες και αρκετά ελπιδοφόρες τακτικές αντιπαράθεσης των ανθρώπων που αντιστέκονται. Μαζικές διαδηλώσεις, καινοτόμες δράσεις, νέες δομές και δίκτυα επικοινωνίας (όπως τα imc), πανευρωπαϊκά και παγκόσμια συνέδρια αντίστασης. Φαινόταν πως κάτι καινούργιο γεννιόταν, ή έτσι εμείς θέλαμε να το αντιληφθούμε. Η Ελλάδα απ' την άλλη βρίσκεται αρκετά μακριά από την κεντρική Ευρώπη και οι επιρροές αργούν να έρθουν. Ταυτόχρονα, έχει μια ισχυρή παράδοση αντίστασης που σχετικά δύσκολα, στην αρχή τουλάχιστον, πειραματίζεται με το καινούργιο. Σε αυτό το πλαίσιο, αρκετοί από αυτούς που πήραμε την πρωτοβουλία για τη σύσταση του imc thessaloniki ήμασταν εκείνη την εποχή αρκετά μικροί σε ηλικία και εύκολα γοητευτήκαμε από την προαναφερθείσα αύρα. Σίγουρα στην αρχή σε ένα βαθμό τη μυθοποιήσαμε, καθότι δεν γνωρίζαμε στην ολότητά τους τα παραπάνω γεγονότα αλλά βλέπαμε μόνο την εικόνα τους. Όμως πάνω από όλα θελήσαμε να την ψηλαφίσουμε, επιθυμώντας και εμείς με τον τρόπο μας να τη μετατρέψουμε σε καταιγίδα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή στην Θεσσαλονίκη οι δράσεις και τα εγχειρήματα αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα, βρίσκονται σε πλήρη παρακμή. Επομένως για εμάς, η κίνηση να συστήσουμε το imc thessaloniki ανάγεται σίγουρα και στην ισχυρή επιθυμία να γνωρίσουμε ριζοσπαστικά υποκείμενα, να δικτυωθούμε, να πάρουμε ζωντανά παραδείγματα από άλλες κινηματικές κουλτούρες, να εξερευνήσουμε τακτικές αντίστασης αλλά και να μάθουμε από τα αδιέξοδα άλλων ομάδων, ούτως ώστε να επιστρέψουμε στο εδώ, στο τώρα και με περισσότερο πάθος και αυτοπεποίθηση να εντείνουμε τις δράσεις μας.
Πέρα από τον παραπάνω εφηβικό ενθουσιασμό, η ίδρυση του indymedia Θεσσαλονίκης ήταν κυρίως η απάντηση στην ανάγκη για δημιουργία μιας σταθερής δομής αντιπληροφόρησης. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη, όπως είπαμε, σχεδόν όλα τα οργανωμένα αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα αντιπληροφόρησης (εφημερίδες, ραδιόφωνα) έχουν κλείσει, εδώ και αρκετά χρόνια. Η ανάγκη όμως για αντιπληροφόρηση ξαναγεννιέται, και τίθεται ξανά το ερώτημα για το εάν θα φλερτάρουμε ή όχι με τα κυρίαρχα media. Η απάντηση θεωρήσαμε ότι δεν αρκεί να είναι απλώς αρνητική, στο βαθμό που δεν δημιουργούμε ανταγωνιστικές μορφές αντί-πληροφόρησης. Όλοι μας κατανοούμε ότι η αφίσα, η μικροφωνική, το μοίρασμα στο δρόμο, είναι απαραίτητα και δεδομένα αλλά το ξέρουμε ότι δεν αρκούν σε μια κοινωνία που βομβαρδίζεται διαρκώς από διαφημιστικά μηνύματα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι για να έχει το όποιο ανταγωνιστικό «κίνημα» κοινωνική διείσδυση, απαιτούνται πιο οργανωμένες, σταθερές, όλο το 24ωρο αν είναι δυνατό, υποδομές, που να εκπέμπουν, να φωνάζουν και να προσκαλούν τους ανθρώπους να συμμετέχουν στην πιο γοητευτική περιπέτεια των καιρών μας.
Στα πλαίσια αυτά δημιουργούμε το imc thessaloniki. Μια δομή με αρκετά χαμηλό κόστος, που παρέχει μια πληθώρα δυνατοτήτων, άμεση πρόσβαση όλο το 24ωρο, αμφίδρομη δικτύωση, και ταυτόχρονα, σε γενικές γραμμές, είναι άμεσα ελέγξιμο από την συντακτική ομάδα.
Ωστόσο πολύ σύντομα, πριν καν ακόμα κλείσει μισό χρόνο λειτουργίας το imc thessaloniki, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε μια σειρά από αντιφάσεις και προβλήματα που υπάρχουν στο δίκτυο των indymedia. Άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι πραγματικές αντιλήψεις, αφετηρίες και πρακτικές των ανθρώπων που συμμετέχουν στο δίκτυο των imc, με πολλές από τις οποίες - ειδικά όσον αφορά την περίπτωση της Ευρώπης - είμαστε ριζικά αντίθετοι, και η αλήθεια είναι ότι βρεθήκαμε σε αδιέξοδο. Αφετηρία και αποκάλυψη των παραπάνω ήταν η συμμετοχή μας τον Ιανουάριο του 2002 στο πανευρωπαϊκό συνέδριο των imc στο Βερολίνο, στο οποίο βρεθήκαμε με τη διάθεση να γνωρίσουμε και να έρθουμε πιο κοντά με τα πιο ριζοσπαστικά και ενεργητικά υποκείμενα της Ευρώπης όπως με ρομαντική αφέλεια θέλαμε να φανταζόμαστε τους imcίστας. Αντιθέτως είδαμε κατάματα ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τις φαντασιώσεις και ότι τελικά περισσότερα πράγματα μας χωρίζουνε παρά μας ενώνουνε με τα υπόλοιπα imc. Συνειδητοποιούμε ότι οι ιδεολογικές αρχές του δικτύου (της ανεξαρτησίας, του μη εμπορευματικού και μη θεσμικού χαρακτήρα) καταπατούνται ή ερμηνεύονται με διαφορετικό τρόπο. Από τότε άρχισε να εκκολάπτεται η ιδέα να αποχωρήσουμε από το δίκτυο των imc. Ζητήματα όπως η σχέση των imc με εταιρικά-εμπορευματικά αλλά και εναλλακτικά media, οι τρόποι οικονομικής ενίσχυσης, γενικότερα η συνδιαλλαγή των «αντί-καπιταλιστικών» imc με τους θεμελιακούς πυλώνες του καπιταλισμού, δηλαδή τους κρατικούς θεσμούς, τα κυρίαρχα media, τις εταιρίες και τις μ.κ.ο., η διάσταση των ρόλων δημοσιογράφου-διαδηλωτή, οι σχέσεις άτυπης ιεραρχίας, είναι ορισμένα πεδία αιχμής στα οποία διαφωνούμε με το σύνολο σχεδόν των imc της Ευρώπης. Επιδιώξαμε λοιπόν τότε να ανοίξουμε ένα διάλογο με τα ευρωπαϊκά imc ώστε να διασαφηνιστούν τα παραπάνω, θεμελιακά για εμάς, προβλήματα του δικτύου. Όμως η ανταπόκριση δυστυχώς ήταν απογοητευτική. Καμία απολύτως συλλογικότητα imc δεν μας έστειλε απάντηση στις επανειλημμένες από την πλευρά μας προσπάθειες επικοινωνίας. Αυτή η προσβλητική αντιμετώπιση, η οποία μπορεί να ληφθεί ως συνειδητή αδιαφορία ή ως ανικανότητα σκέψης, μας ανάγκασε να διακηρύξουμε την άνοιξη του 2002 την πλήρη ιδεολογική και οικονομική αυτονομία μας, όπως επίσης και το ότι δεν αναλαμβάνουμε καμιά ευθύνη για την πολιτική των υπόλοιπων imc. Παρόλα αυτά, λειτουργικά παραμείναμε στα δίκτυο, διότι εκτιμούμε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της δουλειάς που γίνεται, το γεγονός ότι χωρίς τα indymedia πολλά πράγματα δεν θα είχαν μαθευτεί (βλ. συνεισφορά των imc στην αντιπληροφόρηση για την κοινωνική εξέγερση στην Αργεντινή), πολλές δράσεις δεν θα ήταν δυνατές. Βεβαία υπάρχει ακόμα το θέμα της τεχνικής υποστήριξης που παρέχει αυτό το δίκτυο. Από την άλλη, υπάρχουν σίγουρα και ισχυροί συναισθηματικοί λόγοι?. Όπως επίσης τέλος ελπίζαμε, πως κάποια στιγμή θα ερχόταν ο καιρός που θα ξεκινούσε η παραπάνω κουβέντα. Διαφορετικά, γνώμη μας ήταν ότι η πορεία του δικτύου θα είναι η πλήρης αφομοίωση, όπως έχει συμβεί ιστορικά με πολλά ανταγωνιστικά και ελπιδοφόρα στο ξεκίνημά τους εγχειρήματα.
Από την άνοιξη λοιπόν του 2002 έως σήμερα δεν έχουμε καμία ουσιαστική επαφή με αλλά imc. Παρά μόνο, κατά τις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ευρωπαϊκής ένωσης που έγινε στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003. Τότε λοιπόν, στείλαμε στις παγκόσμιες mailing lists τις σκέψεις και τις προτάσεις μας για τα χαρακτηριστικά του social independent media center που θα δημιουργούσαμε για τις ανάγκες των διαδηλωτών. Για άλλη μια φορά η ανταπόκριση ήταν μηδενική από το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας των imc, όχι επειδή δεν θα ερχόντουσαν στη Θεσσαλονίκη, αλλά διότι αδιαφορούσαν στο να τοποθετηθούν πάνω στα κομβικά ζητήματα που αναφέρουμε στην προηγούμενη παράγραφο. Κατά τη διάρκεια λοιπόν των ημερών του Ιούνη αφίχθησαν ορισμένα άτομα από διάφορα imc της Ευρώπης. Κανένας δεν ήρθε ως εκπρόσωπος κάποιας συντακτικής συνέλευσης imc, η παρουσία τους ήταν πρωτοβουλιακή, ατομική και χωρίς να επιθυμούν οι ίδιοι να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Στις συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν φάνηκε για άλλη μια φορά η τεράστια απόσταση που μας χωρίζει και απλώς συμφωνήθηκε όλοι να σεβαστούν τις αρχές που έθεσε το imc thessaloniki. Από τότε και έπειτα δεν υπάρχει ουσιαστικά καμιά επαφή με το παγκόσμιο δίκτυο των imc.
ΩΠΑ...
Ρε για κοιτα κατι πραγματα...
Εχει και συνεχεια ομως...
Δήλωση imc argentina
Σε αυτό το σημείο θεωρήσαμε ότι αξίζει να παραθέσουμε μια επιστολή του imc argentina που στάλθηκε στις παγκόσμιες mailing lists των indymedia τον Δεκέμβριο του 2002. Πρόκειται για την απάντηση στη προσφορά υπολογιστών από τον Soros. Βρεγμένα μαλλιά, συνέλευση γειτονιάς, κρύο γάλα, φλεγόμενο λάστιχο, μια γυναικά που αλλάζει τη ζωή της οικογένειάς της, νοσταλγικά μάτια, μια εξέγερση που εκφράζεται. Είμαστε μαζί τους. Απολαύστε την?
"Επιτρέψτε μας να ξεκινήσουμε με μια παρέκβαση, από αυτές που εμείς οι Αργεντίνοι τόσο πολύ απολαμβάνουμε. Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως από δω και μπρος, όταν μιλάτε με το Indymedia Αργεντινής, θα πρέπει να ξέρετε πως δε μιλάτε με το Indymedia Αργεντινής. Αυτό ακούγεται περίεργο, αλλά ισχύει- και το ανακάλυψε τις προάλλες ο DJ Soncho. Πιστεύουμε πως ήμασταν οι 10, 20, 30, 50 ή 3 που συναντιόμασταν κάθε τόσο. Πιστεύουμε πως σήμερα ήμασταν εμείς αυτοί που έβρεξαν τα μαλλιά τους για να αντέξουν την έξαψη και να γράψουν αυτές εδώ τις γραμμές. Μα κάποιος μας είπε πως δεν είμαστε αυτά τα πράγματα, και για να γυρίσουμε πίσω στο σύνθημα των Ζαπατίστας: "δεν είμαστε οι εαυτοί μας" ("nosotros no somos nosotros").
Παραδεχόμαστε πως είμαστε μια πέτρα που πέταξε πριν από ένα χρόνο τώρα και προσγειώθηκε στο παράθυρο μιας τράπεζας. Μας πήρε ένα χρόνο σχεδόν για να το ανακαλύψουμε- από το παλιό αξίωμα που λέει πως η συνείδηση βρίσκεται κρυμμένη πίσω από την πραγματικότητα και σπάνια τη φτάνει- αλλά ο DJ μας το αποκάλυψε. Τώρα πλέον ξέρουμε ποιοι είμαστε ή μάλλον καλύτερα ξέρουμε, με επιστημονική σιγουριά, πως δεν είμαστε οι εαυτοί μας.
Μα τι είμαστε αν δεν είμαστε οι εαυτοί μας...
Είμαστε πικετοφορία, οδόφραγμα, φλεγόμενο λάστιχο, καλυμμένο πρόσωπο, σφαίρες που σφυρίζουν στον αέρα, τραπεζαρίες που τα χέρια έχουν γίνει ένα και τα στόματα είναι χιλιάδες... Είμαστε κατάληψη εργοστασίου, μια μηχανή που κάνει θαύματα, που αναπαράγει αγάπη, που επιστρέφει στον άνθρωπο αυτό που του ανήκει... Είμαστε συνέλευση γειτονιάς, μια γυναίκα που αλλάζει τη ζωή της οικογένειάς της, νοσταλγικά μάτια, μια εξέγερση που εκφράζεται;
Λίγο καιρό πριν, κλεισμένοι σε ένα γραφείο (δεν είχε τόση ζέστη όση έχει αυτή τη στιγμή) ζητήσαμε την άδεια τα πάντα να γίνουν μέρος των πάντων και τα πάντα μας έδωσαν την άδεια να γίνουμε μέρος τους. Και εξαφανιστήκαμε. Και μετατραπήκαμε σε όλα τα παραπάνω, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουμε.
Και οι φωνές μας έγιναν βραχνές και μιλήσαμε με άλλες φωνές, και μετά δεν ακούγαμε τίποτα. Τότε ανακαλύψαμε πως μίλαγαν άλλοι. Πως δεν είμαστε οι εαυτοί μας αλλά μιά διαδήλωση, ένα εργοστάσιο, μια συνέλευση. Έτσι έγινε, τόσο απλά, να πάψουμε να μαστε οι εαυτοί μας.
Φανταστείτε λοιπόν πώς, κάθε φορά που θέλαμε να κάνουμε μια συζήτηση και θέλαμε να συζητήσουμε κάτι, πώς οι φωνές μας ανακατεύονταν με τις φωνές των μηχανημάτων που παράγουν, τα συνθήματα των διαδηλωτών, ή τις φωνές της γυναίκας που ετοιμάζει το φαγητό για όλους. Και μια στις τόσες η αστυνομία παρεμβαίνει ή το σκάμε απλά γιατί αντιμετωπίζουμε έξωση.
Έτσι, με βρεγμένα μαλλιά (για να αντέξουμε τη ζέστη του Μπουένος Άιρες) είναι δύσκολο για μας να πούμε ότι έχουμε να πούμε.
Πρώτα απ' όλα, εκτιμάμε πολύ την πρωτοβουλία των συντρόφων μας να φέρουν υπολογιστές στη χώρα μας. Ένας από εμάς τους ποιητές πούλησε τον δικό του απλά και μόνο για να έχει να φάει- και είπε: "Για κάθε υπολογιστή που έπεσε, θ΄ ανθίσουν εκατό!" Εάν συμβεί αυτό, και φτάσουν ντουζίνες υπολογιστές στη χώρα μας, θα ανοίξουμε ένα τμήμα προφητειών στην ιστοσελίδα μας.
Αυτό είπαμε, μα κάποιος μας είπε πως οι υπολογιστές δεν έρχονται μόνοι τους και πως υπάρχουν νόμοι που τους εμποδίζουν από το να πάρουν απλά ένα αεροπλάνο και να ρθουν, όπως πολλοί φίλοι και φίλες κάνουν αυτές τις μέρες (με την ευκαιρία, γι αυτούς/ες που έρχονται: ο nikito θέλει ένα μπουκάλι ουίσκι εισαγωγής, ο torniyo ένα χοτ-ντογκ και τους/τις υπόλοιπους/ες θα μας ενδιέφερε ένα φαλάφελ).
Παρ όλα αυτά, κάποιος είπε πως θα έβαζαν όλους τους υπολογιστές σε ένα κοντέινερ και θα τους έστελναν με ένα καράβι που θα φτάσει εδώ κάποια μέρα.
Θέλουμε να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας για το καθεστώς κάτω από το οποίο θα μας έρθουν οι υπολογιστές. Είχαμε μια καυτή συζήτηση γι αυτό το θέμα όταν μάθαμε πως ο Soros, μέσω του Tactical Media Fund, θα ήταν αυτός που θα έβαζε τα λεφτά για να μπορέσουν οι υπολογιστές -τους οποίους τόσοι από εμάς είχαν ονειρευτεί- να πακεταριστούν και να μας σταλούν. Υπήρξε μια στιγμιαία σύγχυση: Κάποιος νόμιζε ότι το Soros ήταν εταιρία ρούχων και κάποιος άλλος είπε πως αν καπνίζει μαριχουάνα, θα πρέπει να είναι εντάξει τύπος.
Η διευκρίνηση της κατάστασης μας ήρθε από τη γη (συγκεκριμένα τη Παταγωνία, από την οποία ο Soros αγόρασε σχεδόν τη μισή) και τα γελάδια (θα ξέρετε πως είμαστε μια χώρα γελαδιών και ο Soros έχει περίπου 85,000 κεφάλια).
Είχαμε μια απίστευτη συζήτηση! Όλα τα γελάδια μαζί, όλοι οι κόκκοι της γης και όλος ο αέρας της Παταγωνίας έκλαψαν μονομιάς, καθώς θυμήθηκαν τους δέκα Βολιβιανούς αδερφούς μας που πέθαναν χτίζοντας εμπορικά κέντρα στην Αργεντινή, ιδιοκτησίας του αριστεριστή Soros, γιατί εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν υπό συνθήκες απόλυτα παράνομες.
Τέλος πάντων, δε πρόκειται να σας απασχολήσουμε άλλο με μια βαρετή συζήτηση γεμάτη με μασήματα βολβών και κοπριές αγελάδων, και κατά τη διάρκεια της οποίας ένα τμήμα της κολλεκτίβας μας αποφάσισε να αφοσιωθεί στην κατανάλωση κρύου γάλατος (ώστε να βάλει έτσι ένα τέρμα σε αυτή τη ζέστη). Ας μη πούμε τίποτα παραπάνω από αυτό: Μας ήρθαν φωνές από τη Ρωσία, από όλη τη Νοτιοανατολική Ασία και με μια ανυπόφορη μπόχα από τη Λατινική Αμερική, λέγοντάς μας απλά: "Οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν τον Soros είναι λάθος".
Η συνάντηση έληξε με τον DJ να ανακαλύπτει αυτό που είπαμε προηγουμένως: Πως δεν είμαστε οι εαυτοί μας και πως πάνω απ' όλα δε μπορούμε να δείξουμε ασέβεια προς τους εαυτούς μας με το να λερώσουμε τα χέρια μας με λεφτά βαμμένα με το ίδιο μας το αίμα και τον ιδρώτα. Ένα κίνημα που στάθηκε ενάντιο στο σύστημα για χρόνια δε θα τελειώσει, -ούτε καν κατά λάθος- δε θα παραδοθεί με αντάλλαγμα τα ψίχουλα που αυτό το σύστημα του προσφέρει.
Έτσι, ταπεινά σας προσφέρουμε τις παρακάτω σκέψεις:
Πως δεν είμαστε οι εαυτοί μας και δεν έχουμε το δικαίωμα να εκθέσουμε σε κίνδυνο τη φήμη, την ασφάλεια, την ειλικρίνεια και την αξιοπιστία του δικτύου με το να δεχτούμε χρήματα από ένα εγκληματικό παράδειγμα διεφθαρμένου ανθρώπου, όπως ο Soros. Θα δεχόμασταν λεφτά μόνο αν μας έφταναν σε ένα φάκελο που στο όνομα του αποστολέα θα γραφε Ντουρούτι, στη περίπτωση που χει αφήσει πουθενά συγγενείς του να ληστεύουν ακόμη τράπεζες.
Ότι προτείνουμε οι υπολογιστές να ταξιδέψουν με λεφτά αλληλέγγυων, με λεφτά που έχουν αποκτηθεί με δίκαιο τρόπο (που για μας σημαίνει λεφτά που ειλικρινείς άνθρωποι κέρδισαν με τη δουλειά τους, είτε είναι ένα είτε χίλια δολάρια) και που μπήκαν στο κουτί χωρίς τίποτα κλωστές δεμένες επάνω τους: Λεφτά από φίλους και φίλες, ανθρώπους άγνωστους που δε τους ενδιαφέρει να μάθουμε το όνομά τους.
Ή λεφτά που είναι απόρροια απαλλοτρίωσης.
Προτείνουμε γι αυτό να σχηματιστεί μια καμπάνια αλληλεγγύης, δημόσια και διάφανη, χρησιμοποιώντας ίσως το paypal του SF-IMC, εάν αυτοί δεν έχουν κάποιο πρόβλημα με αυτό. Μπορούμε να δώσουμε υλικό για πάρτυ, προβολές και εκθέσεις φωτογραφίας: μπορούμε να συνεισφέρουμε 5000 φωτογραφίες που τραβήχτηκαν τον τελευταίο χρόνο καθώς και μερικές ντουζίνες βίντεο.
-Ότι εάν είναι να περιμένουμε λίγο περισσότερο για να διαφυλάξουμε την τιμή μας, είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε.
-Ότι όταν σταλούν οι υπολογιστές, θα πρέπει να περιλαμβάνουν και μερικές ταινίες με τον Bruce
Lee: ποτέ δε καταλάβαμε αν ήταν ασιάτης ή γκρίνγκο.
Σε ένα πιο γενικό επίπεδο, έχουμε να πούμε τα εξής:
-Από τη δική μας οπτική γωνία, ο μόνος βιώσιμος μακροπρόθεσμος στόχος είναι η ανάπτυξη του δικτύου. Η πρόταση του Ηλία από την Ελλάδα το πραγματεύεται αυτό. Το ζήτημα των θεμελίων έχει ήδη πάει καλά, ίσως υπερβολικά καλά. Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχτούμε δάνεια, επιδοτήσεις, ή υποθετικά δώρα χωρίς αντάλλαγμα από κανενός είδους καπιταλιστικό ίδρυμα. Ούτε καν προσκλήσεις σε γεύμα. Ή οτιδήποτε άλλο που να μας φέρνει κοντά σ' αυτούς.
-Από δω και πέρα, τα πρότζεκτ των Indymedia θα πρέπει να παίρνουν υπ' όψιν τη γνώμη αυτών για τους οποίους προορίζονται τα χρήματα. Για παράδειγμα, στη δική μας περίπτωση δε πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή να ξοδευτούν λεφτά για τεχνικά workshops, επειδή γι αυτό έχουμε ένα Γάλλο τεχνικό, έναν Ιταλό, και έναν άλλο που λέει ότι είναι Αργεντίνος.
-Με σεβασμό και εγκάρδια ζητάμε από τους συντρόφους που χρηματοδότησαν το TMF να μη μιλάνε εκ μέρους του Ιndymedia με κυρίους όπως ο Soros ή άλλους/ες από τους συνεργάτες και τις συνεργάτιδές του στη δουλειά του να κυριαρχείς επάνω στον κόσμο. Ούτε να ζητάνε λεφτά από ιδρύματα για πρότζεκτ των Indymedia, από τη στιγμή που (και εφόσον όλοι μας συμφωνούμε σε αυτό) δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με τέτοιου είδους ιδρύματα.
-Να βάλουμε σε εφαρμογή πρότζεκτ που δίνουν στα Indymedia του Τρίτου Κόσμου το είδος της ενίσχυσης που θέλουν, όπως: photo show, βίντεο, πάρτυ, ρεσιτάλ, πωλήσεις σάντουιτς, διεξαγωγή λαθρεμπορίου κτλ...
Αυτά για τώρα. Πολλές φωνές απομένει να ακουστούν ή να πληκτρολογηθούν, μα δε θέλουμε να παρασυρθούμε και να γράψουμε βιβλίο γιατί έχει πολλή ζέστη και γιατί ούτως ή άλλως αν γράψουμε για πολύ ακόμα το mail μας θα στοιβαχτεί κάπου χωρίς να διαβαστεί.
Χαιρετισμούς σε όλους και όλες.
Η συντακτική κολλεκτίβα των γελαδιών, της γης, των εργατών, των εργατριών, των συνόδων, των διαδηλωτών, των διαδηλωτριών, του αέρα και της φωτιάς του Indymedia Αργεντινής."
ΩΠΑ ΩΠΑ...
Soros...τον εχεται ακουστα τον κυριο;
Ας μην αφησουμε ΚΑΝΕΝΑΝ να καπελωσει την αναγκη των ανθρωπων για δικαιο και ελευθερια. Καμια καθοδηγηση απο κανενα παγκοσμιο δικτυο δε μπορει να εξυπηρετησει τα συμφεροντα της ανθρωποτητας.
Στους δρομους αυτες τις μερες βγηκε ενα ετεροκλητο πληθος. Αυτο που κραταμε ομως ειναι η κραυγη της νεας γενιας. Η ελπιδα που εχει μεσα της, η φωνη της, το σθενος και η αποφασιστικοτητα της.
Η τυφλη οργη καποιων μπορει να ειναι και υποκινουμενη και καλιεργησημη απο λογης λογης βρυκολακες, το αιτημα των παιδιων ομως ειναι η σωτηρια. Εαν κρατησουμε αυτο τοτε θα μπορεσουμε να υπερασπιστουμε τις ζωες μας και απο τους τωρινους εκμεταλευτες και απο τους επιδοξους αντικαταστατες τους. Οι οποιοι ως ικανοτεροι και πιο δυνατοι θα ειναι και ποιο καταπιεστικοι και αυθεντικοι cowboys...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου