Οι «άθλιοι» των Παρισίων ζωντάνεψαν; Ενα πλήθος στερημένων ανθρώπων εξεγείρεται. Παστωμένοι σε περιφερειακά «γκέτο», με έκδηλα υποβαθμισμένη την κοινωνική και προσωπική τους ζωή επιζητούν να στρέψουν την προσοχή της κοινωνίας πάνω τους. Η πράξη τους τυφλή χωρίς ενιαία εσωτερική οργάνωση και πολιτικό προγραμματισμό μοιάζει περισσότερο με μια ομοβροντία κανονιών που σκάει στον αέρα δίχως ουσιαστικές συνέπειες. Είναι η γνωστή στην Ιστορία δύναμη του «τυφλού» και του «αυθόρμητου» που τινάζει το καπάκι και διαχέεται στην ατμόσφαιρα σαν άκακος ατμός.
Από την άποψη της ιστορικής κλίμακας, η τυφλή εξέγερση των «αθλίων» προϋποθέτει και εκφράζει την οπισθοδρόμηση του εργατολαϊκού κινήματος. Η τυφλή δυναμική του δείχνει να ξεχνά ότι μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και την άλωση της Βαστίλλης ήρθε η Παρισινή Κομμούνα του 1871, για να τους απελευθερώσει από τα νέα δεσμά της καπιταλιστικής δουλείας.
Σήμερα μια νέα γενιά των Παρισινών «αθλίων», δισέγγονα των έγχρωμων θυμάτων της γαλλικής αποικιοκρατίας από τη Μαύρη κυρίως Ηπειρο, εξεγείρεται ζητώντας ισότιμο δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Τρίτη και τέταρτη γενιά Γάλλων με αφρικανική ρίζα, γαλουχημένων στο πνεύμα της γαλλικής κοινωνίας και της εκπαίδευσης απαιτούν με εκκωφαντικό τρόπο το αυτονόητο «Δικαίωμα του Ανθρώπου» της γαλλικής αστικής επανάστασης. Ομως γίνεται φανερό, για μια ακόμη φορά ότι η γαλλική μεγαλο-αστική τάξη είναι έτοιμη να πνίξει στο αίμα τους νέους «αβράκωτους», όπως τότε που συμμάχησε στην επαναφορά των «ευγενών» στο Παρίσι με την εξαγορά των τίτλων ευγενείας χρεοκοπημένων κανακάρηδων και την υιοθέτηση του τρόπου ζωής τους ως η νέα ευγενής τάξη. Η τωρινή όμως εξέγερση «αθλίων» μαζών δεν ήρθε για να φύγει υπό τις τυμπανοκρουσίες ευγενών πρακτόρων.
Η παρουσία της στην καρδιά της επαναστατικής Ιστορίας της Ευρώπης δείχνει ανάγλυφα το κενό της απουσίας του οργανωμένου επαναστατικού προλεταριάτου. Δείχνει την αδυναμία της επαναστατικής προλεταριακής συνείδησης να αφουγκραστεί, να πιάσει και να ταυτιστεί με τη διαλεκτική ανάπτυξη της επαναστατικής προόδου. Δείχνει ότι η απουσία του επαναστατικού προλεταριάτου σε μαζική κλίμακα δε βοηθά στην αφύπνιση της επαναστατικής διανόησης στερώντας του την ολική, καθολική διαμόρφωση των πολιτικών προϋποθέσεων για ένα νέο τελικό «άλμα στον ουρανό».
Ομως, η εξέγερση των «αθλίων» της Γαλλίας φώτισε και μια άλλη άκρως ενδιαφέρουσα πλευρά. Είναι αυτή της γερασμένης σοσιαλδημοκρατίας που μαζί με τους νεο-αριστερούς σοσιαλδημοκράτες φούσκωσαν τα μυαλά του εργαζόμενου λαού με τον πεπιεσμένο αέρα της ευρωενωσίτικης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι ατυχήσαντες «αριστεροί» δεν κατανοούν τα υπόγεια ρεύματα των κοινωνικών ομάδων, στρωμάτων και τάξεων που στη διαρκή τους σύγκρουση διαμορφώνουν το εκρηκτικό πεδίο της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Χωμένοι στο απέραντο λαβύρινθο της Ευρω-ενωσίτικης γραφειοκρατίας ψάχνουν να βρουν τις συνταγές εκείνες που θα τιθασεύσουν τις τυφλές ακόμη επαναστατικές δυνάμεις.
Για μια ακόμη φορά, η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία αποκαλύπτει μέσα από τα περιπετειώδη γυρίσματά της ότι ο καπιταλισμός ως μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και το κεφάλαιο ως οικονομική του δύναμη είναι «τυμπανιαίο πτώμα» εκτεθειμένο σε κοινή θέα να δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα. Το ιστορικό ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η σύμπραξη ενός σφριγηλού μαζικού επαναστατικού προλεταριάτου με την επαναστατική διανόηση στο ρόλο του νεκροθάφτη της παλιάς και ταυτόχρονα του ανορθωτή της νέας κοινωνίας.
Οταν κατι ειναι μακρια το κκε ειναι αρογος της εξεγερσης. Οταν κλονιζεται η ησυχια του συμπαρατασεται με το κρατος.
Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, κνίτες μη χαιρόσαστε δεν ήσασταν εκεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου