Μιάμιση βδομάδα μετά…

Το παρακατω κειμενο δημοσιευθηκε απο τη Μαθητικη Πρωτοβουλια

Τι απογίνατε;
Για που λακήσατε;
Που κρυφτήκατε;
Τι απόγιναν οι πορείες σας; Οι διαδηλώσεις σας; Η οργή σας;
Το ‘καταδικαστέο’ γεγονός, ο ‘άτυχος χαμός’, ο ‘σοβαρός τραυματισμός’; Τι απέγιναν;
Ντρεπόσαστε να μιλήσετε; Να μιλήσετε για μια ακόμα ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ των μπάτσων;
Να τον πείτε ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ και όχι ‘ο άτυχος νεαρός’;
Κρύβεστε πίσω απ’ το δάχτυλό σας τελικά…
Βολευτήκατε πάλι, έγινε ο τζερτζελές τέσσερις μέρες και ξανακουρνιάσατε.
Τελικά μας φαίνεται ότι δεν μπορείτε να βγείτε από τον φονιά σας, -την καθημερινότητα, την βολεψάδα τη μικροκάμωτη ζωούλα σας.
Μα εμείς συνηθίσαμε. Κάθε μέρα πλέον δολοφονούμαστε.
Επειδή είμαστε νέοι, επειδή είμαστε αλλιώτικοι, επειδή είμαστε προοδευτικοί.
Επειδή η μπόχα σας -ναι, για σας τους κάλπικους μεγάλους μιλάμε-, βρώμισε αναπάντεχα.
Τα όνειρά μας όμως μένουν όρθιο πυρωμένο ατσάλι. Δεν χαμωσέρνονται.
Φυσάει κόντρα μα εμείς μόνο μπροστά κοιτάμε και περπατάμε.
Η μαγκιόρα φωτιά μας για αλλαγή δεν θα σβήσει, μόνο όποιος το βάρος δεν θα αντέξει θα λακέψει.
Στεκόμαστε όρθιοι, δεν πέσαμε, και αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε.
Ναι, μιάμιση βδομάδα μετά για σας όλα τέλειωσαν.
Ξεχαστήκατε και τη ντροπή φιλέψατε.
Δεν έχετε δικαίωμα για μας να μιλάτε, κοιτάχτε πρώτα την δικιά σας φτιάξη.
Επιστρέψτε στην οικονομική κρίση, στα μικρο-ρεπορτάζ, στα ψέματα που σας ποτίζουν.
Δεν αντέχετε το βαρός της δικιάς μας φτιάσης.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ αυτή θα περάσει στο αρχείο σας όπως γίνεται πάντα για τα επόμενα ρεπορτάζ με πλάνα αρχείων.
Και εμείς αυτό δεν το δεχόμαστε.
Γεια και να μη μας γράφετε. Αν και λίγο δύσκολο γιατί μέχρι τώρα μας γράφατε και συνηθίσατε.
Εσείς ξεχνάτε, εμείς θυμόμαστε.
Εσείς λακίζετε, εμείς μένουμε.
Εσείς βολεύεστε, εμείς παλεύουμε.
Και ας ανταμωθούμε στα όμορφα. Κουράγιο έχουμε.